Tytuł postu nie pochodzi ode mnie, lecz od księdza Jose, który zabrał wolontariusza Jonatana i mnie na naszą wyprawę życia w głąb puszczy, gdzie pomiędzy splecionymi gałęziami, lianami i liśćmi czaiło się niebezpieczeństwo. Takie było moje wyobrażenie o puszczy. Szczerze się przyznam, że było ono tak silne, że nawet teraz, gdy już trzeba przyznać, że byłam w najprawdziwszej puszczy amazońskiej, nadal jeszcze w to nie wierzę. Może zabrakło rzucających się, by mnie pożreć, węży boa, tygrysów i krokodyli? Żaden bajecznie kolorowy rajski ptak nie przyleciał. Małp też nie widziałam. Może zabrakło przecierania szlaków z maczetą? Błoto natomiast wystarczyło w zupełności - więcej nie trzeba, ale o błocie za chwilę. Wyruszyliśmy z Misji o 5.30. Ksiądz Segundo podrzucił nas samochodem do osady San Antonio. Poranek przybrany w czerwień wróżył dobrą pogodę. Gdyby padało, oprócz przemoknięcia, droga stałaby się jeszcze trudniejsza: większe błoto oraz głębsze i bardziej porywiste rzeki.
Mostek, niby zwykły a jednak ewangeliczny. Oto konstrukcyjny dowód na to, że architekci powinni czytać Ewangelię. Każdy, kto mądry, buduje dom na skale, by gdy przyjdzie wiatr i woda, dom się ostał. Z tej strony mostu tego nie widać dobrze, ale z drugiej strony widać jak niedawno zbudowany most zaczyna się osuwać. Woda powoli wymywa ziemię i most opada.Oczywiście to wszystko opowiedział padre Jose :).
Jak już gdzieś wspomniałam, padre Jose to dziarski 71 letni młodzieniec. Szedł pierwszy nie tylko dlatego, że znał drogę, ale też dlatego, że za nim nie nadążaliśmy. Na pocieszenie usłyszeliśmy od chłopaków z osady, że ich też wyprzedza. Droga do pierwszej osady zwykle zajmuje mu 2 godziny, z nami godzinę dłużej. Czasem zatrzymywaliśmy się też, by pobawić się w turystów i porobić zdjęcia, albo wydłubać kolce z dłoni, bo przypadkiem oparłam się o drzewo, które sobie tego nie życzyło.
Obrazek poglądowy przedstawiający prawie typową ścieżkę. Tylko, że w tym miejscu było dużo głębiej niż zazwyczaj (woda prawie sięgała krawędzi kalosza i naprawdę brakowało milimetra chyba, by się nie przelała - zauważyłam to z przerażeniem), głębsza i bardziej wodnista. Zazwyczaj błoto sięgało trochę ponad kostki. Zatrzymanie się na dłużej w jednej pozycji znacznie utrudniało wyciągnięcie buta. Szybkie kroki też nie były wskazane, bo rozpryskiwały błoto na różne strony. Padre Jose zapytał mnie, czy błoto w Polsce jest takie samo? Cóż, opinie pewnie mogą być podzielone :)
Przepływające w poprzek drogi rzeki wbrew pozorom nie były żadnym utrudnieniem. Wręcz przeciwnie. Stanowiły doskonały odpoczynek od brudu. Można było także zaczerpnąć wodę do picia. Kwestia z wodą jest bardzo interesująca. Na samą myśl, że mam pić wodę z rzeki, brało mnie przerażenie. Spokojnie natomiast mogłam pić wodę, którą mieli w domkach gościnni Shuar. W tym przypadku udawało mi się oszukać samą siebie, że na pewno jest ona lepsza, niż ta, zaczerpnięta z rzeki... przeze mnie samą...
Kolejną kwestią, na którą warto zwrócić uwagę, jest wyposażenie eksploratorów puszczy. W przypadku kobiety niezbędną okazuje się parasolka, która służyć może jako: kij podróżny, ochrona przed słońcem czy pomoc do zabijania karaluchów zanim zaczną uciekać - wtedy trzeba już ganiać za nimi z miotłą. A trudno jest zasnąć na ziemi, wiedząc, że w pobliżu nocne życie prowadzą 3 centymetrowe ... ... ... - tu można wstawić inne synonimy rzeczownika "karaluch" wyrażające całą niechęć człowieka do nich.
Dzisiaj dowiedziałam się ciekawej rzeczy odnośnie kaloszy. Otóż mają one niezwykłą moc do przemieniania człowieka. Mężczyzna, który mi to opowiedział pracuje dla ONZ, zarządza projektem aktywującym autochtoniczną ludność. Ludzie, z którymi pracuje, nazywają go patronem, czyli osobą, która stoi nad nimi, rządzi i opiekuje się nimi. Ale gdy tylko założy kalosze i przejdzie się w nich po miasteczku, nikt go nie pozdrowi. W kaloszach przecież chodzą ludzie, którzy idą ciężko pracować na swoje pola. Więc jeśli zakłada kalosze, to na pewno nie może być nikt godny szacunku.
Jeśli chodzi zaś o wyposażenie plecaka padre Jose, to już na pewno żadna szkoła przetrwania, by tego nie zalecała: sutanna, zestaw małego księdza, kserówki z piosenkami i niewiele więcej.
Cejrowski wspomniał kiedyś, że żeby przeżyć, trzeba mieć tupet jak taran. Mark Twain zaś powiedział, że "Wszystkiego, czego potrzebujesz w życiu, to ignorancja i pewność siebie - wtedy masz zapewniony sukces". Oto widzimy na zdjęciu, jak Jonatan idzie do kuchni, w której kobiety przygotowywały jedzenie na uroczystość osady, i tuż po przywitaniu pyta się, czy może dostać coś do zjedzenia i do picia. Oto bezpośredniość. A co, głodny miał chodzić?! Takim to sposobem i ja załapałam się na pyszne, już drugie śniadanie tego dnia (będzie jeszcze trzecie) przepyszny bulion wołowy, przepyszny!!!!
Dzieci są mniejsze niż w Polsce, więc trudno poznać ile mają lat. Przypuśćmy, że dziewczynka na zdjęciu ma 8 lat. Idzie do domu zanieść swoją siostrzyczkę. Kiedyś w kaplicy widziałam jak ok. 6 letnia dziewczynka, powiedziała do swojego 3 letniego brata, by ten zaniósł może z 1,5 rocznego bobasa do domu, bo płakał. Jak Dzieci z Bulerbyn - dzieciństwo pełne rówieśników. Dzieciaki są niezależne, na pewno w takich warunkach kształtuje się inny charakter.
Na zdjęciu widzimy dwie dziewczynki, które zostały ochrzczone tego dnia. Na policzkach mają namalowany znak krzyża. Dawniej malowano twarz, by pokazać, że jest święto i że chce się posiadać siłę węża lub tygrysa. Ten zwyczaj został włączony do rytu sprawowania sakramentów. Inkulturacja sakramentów dla Indian Shuar była moim powodem przyjazdu do Ekwadoru. Dużo się dowiedziałam, trochę zrozumiałam, trochę zmieniła mi się perspektywa patrzenia. Tradycyjna religia Shuar jest bardzo kompletna. Mity opowiadane kiedyś rano przez ojca rodziny wyjaśniają i uczą postępowania w życiu codziennym. Im więcej dowiaduję się o Bogu Arutam, tym bardziej mnie to fascynuje.
Pierwszy łyk chichi musiał być uwieczniony na zdjęciu. Przypominam, że chicha to naturalny napój bez konserwantów :). Robią go młode i piękne Indianki oraz te wiekowe, które mają wystarczającą ilość zębów, by pogryźć yucę, czyli maniok. Następnie wypluwają wszystko do np. plastikowego wiadra i czekają aż zacznie fermentować. Naczynie, w którym podawana jest chicha jest wysuszoną skorupką owocu, który rośnie na pewnym drzewie - mam go na innym zdjęciu :)
Smak chichi zależy od kobiety, która go robiła.
Chichę piją od maleńkiego. Widziałam, jak bobasowi, co dopiero nauczył się chodzić, tata dał się napić ze swojej czaszy.
Osobiście na początku nie mogłam się przemóc, odmówić było by niegrzecznie, więc tylko brałam łyka. W pewnym momencie stwierdziłam, że trudno, trzeba brać życie w dżungli z całym dobrem inwentarza - w chichi mogą też znajdować się różne bakterie i parasitos. Tabletka na odrobaczanie kosztuje w aptece około 10zł.
Jonatan upada po raz trzeci i przedostatni. Jest to najbardziej zabrudzający go upadek. Ma też swoje dobre strony - bariera psychologiczna zostaje pokonana, teraz choćby cokolwiek się zdarzyło, już go nie przestraszy.
Proszę zwrócić uwagę na roślinność otaczającą. Tak wygląda dżungla i już.
Wracaliśmy inną drogą, niż przyszliśmy. Zamieniliśmy pół drogi z błotem, na pół drogi w pełnym słońcu. I tak źle i tak niedobrze :) Te wielkie tuby, które widać po prawej stronie posłużą do budowy przeprawy przez rzekę Panki. Padre Jose uważa, że nie wystarczą, że rzeka jest zbyt silna i że powinni wybudować most. Zobaczymy, kto ma rację :)
Kto dotrwał do końca? (na specjalną prośbę Ewy D-K post tym razem obszerniejszy w słowa)
... na szczęście my też. Na końcu tej drogi czekała nas góra, na którą ostatkami sił w prażącym słońcu udało nam się wdrapać. Oczywiście opisuję stan fizyczny młodszych członków wyprawy. Najmłodszy z nas jeszcze tego samego dnia poszedł do szpitala. Dnia następnego gringa poleciała do cywilizowanego Macas, by kupić sobie żelki, a Padresito odprowadziwszy ją na samolot, wsiadł na swój motor, by odwiedzić kolejne osady. Dużo nie musiał chodzić, tylko dwie godziny w jedną i kolejne dwie z powrotem.
